Οι λέξεις είναι πολύ φτωχές και αδύναμες για να «αναμετρηθούν» με τον εκκωφαντικό τρόπο με
τον οποίο ο Κύριός μας δέχθηκε κοντά του το φίλτατό μας Ηλία, στο άνθος της
ηλικίας του και στην ακμή των δυνάμεών του. Πέταξε τόσο αναπάντεχα, σαν αητός, για
τις ψηλές πνευματικές κορυφές της Άνω Ιερουσαλήμ, θυμίζοντάς μας τη θνητότητά
μας, γεμίζοντάς μας με οδύνη και με ερωτήματα και δοκιμάζοντας το λογικό μας.
Φίλε Ηλία,
Κόσμησες τα αναλόγια, και τις χορωδίες μας αλλά πολύ περισσότερο τις
καρδιές μας και ως χοράρχης και ως χορωδός.
Πάντα
γκρέμιζες τείχη και έχτιζες γέφυρες στις σχέσεις των ανθρώπων γύρω σου. Σήμα
κατατεθέν το χαμόγελό σου και η ζεστή σου κουβέντα και διάθεση προς όλους.
Πάντα έβαζες το «εγώ» σου κάτω και στην υπηρεσία του «εμείς». Θα
μας λείψεις πάρα πολύ και ακόμα περισσότερο θα λείψεις στους οικείους σου,
στους οποίους, προσευχόμαστε, η Παναγία η «Παραμυθία» ή, αλλιώς, η
«Παρηγορήτισσα», να δώσει βάλσαμο, δύναμη
και ελπίδα.
Καλό Παράδεισο φίλε !
